geçen evdeki bbtm yapmaması gereken bir şey yaptı. hem de hiç yapmaması gereken bir şey. sonra ben de içimdeki çirkefi salıverdim gitti. sonrasında kendimi tamamen kaybetmiştim. silik silik şeyler var aklımda. bir ara titriyordum. bir ara ağlıyordum. bir ara bağırıyordum ağlayarak ve titreyerek. bir ara bilgisayadan çıkarttım hıncımı. bir ara hüm'ü gördüm, o da ağlıyordu. bir ara eb btm'yi dışarı çıkartmaya çalışıyordu. bir ara kapının önüne gidip koridorun sonundaki odasına doğru ''Allah'ın izin verdiği şeye sen nasıl karışıyorsun? sen kendini ne zannediyorsun!?'' diye bağırıyordum. bir ara kolları olan kalp yastığımın üstüne yatıp kafamı iki elimin arasına alıp dizlerimi de karnıma çekip daha yüksek sesle bağırdım:
''nefret edelim diye daha fazla ne yapacaksınız?''
ertesi gece bütün bu gerilim bana mide ve baş ağrısı olarak geri döndü tabi ki.
doktora gitmemek için çok direndim. çünkü en son ne zaman gittiğimi hatırlıyorum. ve ben kolumda serumla yarı baygınken yaşlı doktorun gelip ''daha şimdiden neye sıktın sen canını bu kadar be kızım be..'' deyişini de. birileri yüzünden hastanelik olmuş olmanın o dayanılmaz eziciliği.. çok direndim ama baktım olacak gibi değil. eb, hüm ve ben atladık taksiye bu civarların en iyi 'özel hastanesi'ne gittik. -gitmez olaydık. tam bir kabustu. neyse işte. adam serum takmamakta ısrar edip ağrı kesici iğnelerle 3 kere popomu delip de hedefe varamadığını farkedince artık serum için de çok geç olduğunu farketmesinden mütevellit uyuşturucuyu dayadı bana bi güzel. üstüne yarım saat sonra o da tık demeyince son çare olarak da xanax verdi.
üstünden 2 gün geçti.
ben hâlâ dönüyorum.
bi de hüm az önce anlattı. eve geldiğimde kafam gidikti zaten. yatağa yatırmışlar beni. sonra başlamışım ötmeye.
en çok müge'yi anlatmışım. :/
bi de 'bi kız varmış, midesi çok ağrıyormuş' demişim.
bi de 'babası kızı doktora götürmemiş hiç' demişim.
öyle işte..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder