8 Ocak 2012 Pazar

seviyorum uleyn!



okumadığım zamanlarda bile hep yanımda olsunlar istiyorum. kafamı çevirince göreyim. varlıklarını hissedeyim.
hiç sorgulamamıştım onlara neden bu kadar düşkün olduğumu. aslında ilginç çünkü bazen okumaktan deli gibi kaçıyorum ama yine de hep yanımda olsunlar istiyorum. ama sanırım artık kendimi böyle kabul ettiğimden olacak, hiç sorgulamadım niye böyle olduğunu. ama geçenlerde biriyle konuşurken fark ettim. sanırım bu çok fazla taşınmak zorunda olan ve çok fazla okul değiştiren biri olmamla ilgiliymiş.

bu zamana kadar tam 8 tane şehir, 4 tane dershane, 13 tane okul, 18 tane de sınıf değiştirdim. (e daha ne olsun?) bir nevi modern göçebelik yani. her yeni gittiğim yerde de bir köşeye oturtuverdiler sağolsunlar. ben ne zaman gitsem zaten insanlar çoktan yıllarını beraber geçirdikleri için ben ilk gittiğimde önce meraktan sorarlar ismimi cismimi ama ilk tenefüste herkes kendi dünyasında devam eder. kimse fark etmez köşede tek başına oturan ve kimseyi tanımayan, geldiği yer hakkında hiçbir şey bilmeyen bir kız olduğunu. hep böyle oldu işte hayatım. o yüzden yıllanmış arkadaşlıklar hakkında pek bir şey bilmem. uzun yıllar boyunca benimle kalabilen tek şey kitaplarımdır. ben o köşelerde sessiz sessiz otururken bana mecburi sessizliğimi ve yalnızlığımı unutturabilen yegane şeyler de onlardır. onların da kendi dünyaları var aslında ama yine de sonradan gelenleri kayırmazlar hiçbir zaman. hiç yabancılık çekmeden içlerinde buluverirsiniz kendinizi.

arkadaşımla konuşurken farkettim ki yanımda olmaları bana güven veriyor. ama 3-5 tane de yetmiyor öyle. çok olması lazım. verdikleri huzur o kadar fazla ki, her tatile gidip gelişimde üşenmiyorum battal boy bir kitap valizi taşımaktan. taşınabilir dost gibi yani. ben ağırlıklarına katlanıyorum onlar da karşılığında mutluluk veriyorlar. insanların yıllanmış dostlukları, anasınıfından beri  beraber oldukları arkadaşları var ama olsun, benim de kitaplarım var işte. benimle birlikte taşınırlar, benimle birlikte okul değiştirirler, ben yalnızken beni hemencecik içlerine alırlar,.. okumadığım zamanlarda bile masamda yan yana birkaç kule halinde durdukları zaman bilirim ki onlar orada durduğu sürece asla yalnız değilim.

iyi ki varlar.

1 yorum:

  1. aynı duyguları paylaştığın insanları bulmak genel olarak güzel bir duygu zaten ama bu konuda aynı duyguları paylaşmak bambaşka güzel. :)

    YanıtlaSil